Рәнйеш төшһә - ныҡ төшә

Кеше ҡарғышын да, рәнйешен дә алмағыҙ, тип бушҡа әйтмәгәндәр.

Урамда һәр саҡ иҫерек, бомж булып йөрөгән был иргә ҡарап бер кем дә уны йәш саҡта иҫ киткес сибәр егет булғанын башына ла килтерә алмайҙыр. Ә ул ауылда бар ҡыҙҙарҙы ғашиҡ иткән иҫ киткес кеше булды. Ата-әсәһе хәлле йәшәгәс, буласаҡ киленен дә үҙҙәре кеүектәр рәтенән алғыһы килде. Был егет үҙенә ныҡ ғашиҡ булған бер ҡыҙ менән ваҡытын үткәрә башлай. Тиҙҙән ҡыҙҙың ауырлы булыуы тураһындағы хәбәр бар ауылға таралды. Тик егет унан баш тарта. “Һин ярлы, һин миңә пар түгел!”-ти ул.

Ҡыҙҙың әсәһе егеттең ата-әсәһенә килә. Тик тегеләр уны: “Ҡыҙың үҙе ғәйепле”,- ҡыуып сығара. Ҡатын уларҙы ҡарғай-ҡарғай ҡайтып китә. Ауырға ҡалған ҡыҙға ҡалаға сығып китеүҙән башҡа сара ҡалмай. Сөнки ауылдаштары унан көлә, өйҙә ата-әсәһе лә һыйҙырмай.

Күпмелер ваҡыт үткәс теге егеттәрҙең йорто янып китеп, көл-күмергә ҡала. Улар ҡышты көс-хәл менән мунсала үткәрә. Егеттең ата-әсәһе лә бер-бер артлы ҡапыл ғына вафат була. Бынан һуң егет үҙе әкренләп эскелеккә һабыша башлай, урамда тороп ҡала.

Бына шулай нисәмә йылдар үтһә лә, ул әле лә ҡыҙ алдындағы ғәйебе өсөн яуап бирә.

С. Зәкирова.